Hartzeer, dat heb ik vandaag.
Wat mijn hartzeer is? Dat is mijn zoet verdriet om dat wat verloren is. Op 21 augustus 1978 hoor ik een harde klap in de keuken en ligt mijn grote sterke vader op de keukenvloer. Ogen open en met een ondefinieerbaar geluid uit zijn keel. Ik pak een kussentje en leg dat onder zijn hoofd. Alles aan mij weet dat dit niet goed is, de grote baas van ons gezin is alleen op reis gegaan.
Mijn vader was een groot liefhebber van auto’s. Vooral bijzondere auto’s. Laat er nu een tijdje geleden deze weer op mijn pad komen. Daar moet ik heen en sta opeens in verbinding met het verleden.
Ik voel mijn hartzeer.
In de auto voel ik het frêle van het stuur. Mag zelf rijden en voel de pk’s , waar ik als klein meisje achterovergedrukt werd in de stoel, altijd zo van kon genieten. Wat een power en Pappa’s kleine meisje zijn. Hartzeer voelde ik. .. het gemis van wat ik zo liefhad. Mijn vader, het klein zijn, mij veilig weten. Miste het rolletje KING waar ik stiekem er altijd eentje uitpikte.
Zo mijmerend aan alle mooie jaren nooit meer het kleine meisje te zijn, was er wel verbinding. De verbinding door de auto die als het ware uit verloren tijden weer mijn toekomst inrijdt. Want zachtjes fluisterde deze dat er geleefd mag worden. Leven, genieten, liefhebben en doen wat je altijd hebt willen doen. Geniet van het hier en nu en leef! Want genieten… dat kon mijn vader als de beste! Vandaag ben je weer heel dichtbij.
Dankjewel lieve Pap
X
